เผือกเป็นพืชหัวที่ถือกําเนิดในประเทศอินเดียเมื่อกว่า 9,000 ปีที่แล้ว ก่อนที่จะแพร่หลายไปยังประเทศอื่นๆ ในเอเชีย มีการกล่าวกันว่าผู้คนในสมัยโบราณนั้นกินเผือกเป็นอาหารหลักมากกว่าข้าว อาจเป็นเพราะว่าเผือกนั้นสามารถนํามาปรุงสุกได้ง่ายและสะดวกกว่า เพียงแค่นําไปผิงไฟก็สามารถรับประทานได้แล้ว (ต่อมาเมื่อมีการพัฒนาเครื่องไม้เครื่องมือในการปรุงอาหาร การหุงข้าวจึงง่ายขึ้นและเป็นที่นิยมมากกว่า) ในวัฒนธรรมครัวของประเทศไทยนั้น นิยมนําเผือกมาปรุงเป็นขนมหวานและอาหารว่างมากกว่าอาหารคาว ตัวอย่างเช่น เผือกกวน, เผือกฉาบ, ข้าวเหนียวเผือก, และบัวลอยเผือก แต่ก็ยังมีอาหารคาวที่ใช้เผือกเป็นส่วนประกอบให้เห็นบ้างประปราย เช่น แกงปลาต้มเผือกของภาคอีสาน หรือแกงเลียงเผือกของภาคใต้ ในส่วนของครัวจีนนั้น มีการนําเผือกไปใช้ในหลากหลายเมนู เช่น หัวปลาต้มเผือก, ข้าวอบเผือก, ข้าวห่อใบบัว, บ๊ะจ่าง, และข้าวผัดใส่เผือก ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความหลากหลายในการนําเผือกมาประกอบอาหารของแต่ละวัฒนธรรม นอกจากนี้ เผือกยังมีคุณค่าทางโภชนาการสูง อุดมไปด้วยวิตามิน, แร่ธาตุ, และใยอาหารที่เป็นประโยชน์ต่อร่างกาย การรับประทานเผือกจึงให้พลังงานและสารอาหารที่จําเป็นต่อการดํารงชีวิต